Reizen in je hoofd deel 8

Reuzen van de zee en zoutmeren in Djibouti
Wel eens van Djibouti gehoord? Deze minder bekende kleine republiek aan de Golf van Aden? Tijdens onze reis naar Ethiopië is er de mogelijkheid om te verlengen met een module naar dit stabiele buurland aan de oostkust van Afrika. Met bijzondere verrassingen in petto. Een grote verscheidenheid aan extreme landschappen. Echt iets voor de meer avontuurlijke reiziger. Woestijnen, nomaden, vulkanen, canyons, stranden, koraalriffen, zoutmeren en steden met een Arabische sfeer. ShakariaReizen reist er per trein uit Ethiopië naar toe. Een bijzondere ervaring.
Wist u dat:
-Er enkele prachtige zoutmeren zijn, waar de zoutconcentratie wel 40 % is? Waar je fijn in kunt drijven?
-Dat er door mineralen en vulkanische verschijnselen bizarre landschappen in de woestijn zijn?
-Flamingo’s, pelikanen en ibissen zich hier thuis voelen?
-dat je hier het best in de winter heen kan gaan; omdat het in de woestijn in de zomer wel 55 graden kan worden?
-Er bij de kust prachtige snorkel- en duiklocaties zijn?
-En stranden?
-Er reusachtige walvishaaien in de golf van Aden rondzwemmen? Ze komen hier in de wintermaanden naar toe om te paren en hun kleintjes van de plankton te laten snoepen.
De vrouwtjes zijn de grootste vissen ter wereld. Ze zijn gemiddeld 14 meter lang en kunnen wel 15.000 kg wegen. Walvishaaien kunnen tussen de 80 en 130 jaar oud worden.
- In deze maanden is er een grote kans dat u ze ziet tijdens het snorkelen. Als ze met hun jongen zijn, zwemmen ze dicht bij de kust
- Wist u dat het rustige vriendelijke vissen zijn?
- Er hier ook dolfijnen, mantaroggen, grienden, barracuda’s en pijlstaartroggen rondzwemmen?
Door de combinatie met het totaal andere Ethiopië zal u dit ongetwijfeld als optimale afwisseling in uw reis ervaren!

Buzkashi

Aflevering Buzkashi in Oezbekistan: ruiter-worstelsport en soort rugby-polo met een geitenskelet.
Voor de sporters onder ons: niet voor doetjes.......deze waanzinnig populaire sport uit Oezbekistan, Tadzjikistan
en Kirgizië!
Deze eeuwenoude volkssport uit Centraal Azië is ooit ontstaan uit onderlinge strijd tussen verschillende
nomadische stammen, het elkaars vee stelen en de traditionele jacht op wolven en berggeiten. Vanaf de 10e
eeuw meegenomen tijdens westwaartse migraties door volkeren uit China en Mongolië.
Bij de Buzkashi worstelen acrobatische ruiters op zeer snelle paarden om het skelet van een geit. Ze proberen
het skelet te bemachtigen en in een doel te werpen of juist voor de voeten van de scheidsrechter. Grote eer voor
wie wint en bovendien ontvangt men een kostbare prijs, zoals een peperduur paard! Toch kent deze nogal ruige
man-tegen-man sport zeker spelregels. Deze lijken een beetje op ijshockey en rugby. Aantal deelnemers en
speelduur kunnen variëren, afhankelijk van de soort wedstrijd. Bij festivals, zoals tijdens Nooruz op 21 maart zijn
er grote toernooien. Dan nemen er soms wel duizend ruiters aan deel en kan het meerdere dagen duren. Op
dergelijke dagen zijn de plaatsen tot de nok toe gevuld met fans. Buzkashi, ook wel Kok-boru of Ulak Tartisch
genoemd, speelde men heel vroeger met een karkas van een wolf. Maar de tijden veranderen ook hier en het
komt nu steeds meer voor dat het spel wordt gespeeld met een kunstgeit. Het “geraamte” dient wel 30-35 kilo
te zijn! De paarden worden speciaal voor deze sport getraind. In 2018 vonden in Oezbekistan de World Nomad
Games plaats en was Buzkashi een belangrijk onderdeel. Het WK zal in zuid Oezbekistan plaatsvinden. Turkije is
aangewezen voor de volgende World Nomad Games. Wil je er iets meer over zien: in de film Rambo III met
Sylvester Stallone komt er een scène voor waarin dit spel wordt gespeeld!

Shakaria Reizen
Rubriek Reizen in je hoofd
Aflevering West Afrikaanse muziek en muziekfestivals in Senegal
Behalve reisliefhebber ook muziekbewonderaar? Dan moet u dit beslist even verder lezen! Het dagelijkse leven in Senegal drijft op muziek. Alle Senegalezen delen de muziek met hart en ziel. Of ze arm of rijk zijn, jong of oud, het maakt niet uit. Bij alle belangrijke gebeurtenissen speelt muziek een grote rol: bij geboorte, dood, huwelijk, jaarlijkse rituelen en ziekte. In de dorpen komt hartstochtelijke percussie voorbij, gevolgd door dansgroepen. Muziek geeft hun rijke geschiedenis weer, biedt troost en hoop voor de toekomst. Dichter, musicus en zanger worden gezien als mondelinge overbrengers van tradities en geschiedenis. Senegal is dan ook het episch centrum van West-Afrikaanse muziek.

Mbalax is een van de meest befaamde muziekgenres uit Senegal. Het is een mix uit de jaren ’70 van traditionele Senegalese muziek en Westerse genres als jazz, blues, rock en soul. Het betekent “ritme” en is vernoemd naar het vele gebruik van de begeleidende ritmes van hun bekendste trommel, de sabar. Maar ook veelvuldig gebruik van andere trommels kenmerkt deze muziek uit Senegal: de talking drum, saba, en welbekend, de djembé. De djembé werd traditioneel gebruikt om snel met andere dorpen te kunnen communiceren, omdat het geluid kilometers verderop nog te horen is. Youssou N’Dour is een beroemde musicus uit Senegal. Zijn song “7 seconds” ging de hele wereld over. Andere bekendere namen uit Senegal zijn Akon, Ismaël Lo, Thione Seck, Baaba Maal. In Dakar zijn meerdere clubs waar je deze artiesten regelmatig kunt zien optreden. Wist u dat Senegal een toplocatie is voor muziekfestivals? Let maar op: In Dakar is elk even jaar in de 2e week van mei de Dak’art, een kleurrijk kunstfestival met artiesten uit heel Afrika. Eveneens in Dakar vindt in mei “Le Printemps des Cordes” plaats, Afrikaans festival van traditionele strijkinstrumenten. Eind mei/begin juni is er de Kaay Fecc Dakar, festival met vooral traditionele dans. Eind mei is er in Saint -Louis het internationale Jazzfestival en in mei het Rapander hip hop Festival. Eind december-begin januari is er in Casamance het Abéné Festival, 10 dagen djembé/percussion. En in Saint-Louis is er tussen kerst en Nieuwjaar de Fanal , een historische lantarenprocessie met traditionele dansen en muziek. Dit festival vindt zijn roots in de 18e eeuw, toen de Signares naar de nachtmis liepen, vergezeld van de slaven, die met hun lantaarns meeliepen. In Saint-Louis is eind december ook nog een internationaal Blues festival, du Fleuve. Interesse? Houdt dan rekening met de periode. Mede omdat een deel van onze reis ook door de Sahara gaat, is november- februari qua klimaat het meest geschikt om naar deze regio te reizen.

Reizen in je hoofd. Marokko uitgelicht.

Kashbahs, ksar en berberdorpjes in Dadès- en Draavallei
Tijdens onze reis Spanje/Marokko gaat de route ook door de Hoge Atlas en Anti-Atlas gebergten.
Wat een pracht: bizarre rotsformaties, groene kronkels palmenstroken door woeste en
woestijnachtige uitlopers van de Hoge Atlas. Oases, ruige kloven, eeuwenoude roodbruine kasbahs,
Berberdorpen met lemen huisjes onder een vaak strakblauwe lucht. Kleurrijke composities van
warme natuurtinten zijn het en bij laag licht een magisch sprookje. Proeven van een heel andere
cultuur dan de onze en toch betrekkelijk dichtbij.
Wist u dat de Dadès-vallei bekend staat als de vallei van de 1000 kashbahs?
En dat een kashbah een soort lemen berberburcht is, gemaakt van klei vermengd met stro?
Het is het verdedigbare deel van de medina en heeft daarom ook hoge muren.
Wist u dat.... bijna elke nederzetting in Marokko haar eigen kashbah heeft?
....dat het in vroegere tijden als woning diende van het dorpshoofd?
....dat een kashbah, die ook als bewakingspost fungeert, een -agadir- wordt genoemd?
....en als het als woonplaats dient, het een -dar -heet?
Aït-Ben-Haddou langs de Draa rivier is zelfs een oeroude stad met meerdere prachtige kashbahs. Deze
vormen samen de Ksar. Ze zijn versterkt met muren en hoektorens. Daartussen in lopen smalle steegjes.
Helemaal bovenin is het best verdedigde deel: de graanopslag.
Wist u dat deze Berberse stad mogelijk al rond 750 jaar gesticht werd en een belangrijke post werd van
handelsroutes door de Sahara?
.... en dat hier beroemde films als Gladiator en the Jewel of the Nile zijn opgenomen?
Veel kashbahs zijn te bezichtigen en sommigen zijn nog deels bewoond, zoals die van Taourirt en langs
de Draa, Ouled Othmane. De Dadèsvallei volgend kom je in de grandioze Dadèskloof en bij Tinerhir in de
ruige Todrhakloof. Je kunt in beiden wandelingen maken. Zo beleef je de natuur nog veel meer.
Afwisselend en schitterend zijn ze. Vooral in voorjaar en najaar aan te raden. Af en toe wel
waterschoenen aan om een ondiepe rivier te doorwaden!
Langs de route van de Draa kom je in de vroegere karavaan-oase en marktstadje Agdz. Je hebt het zicht
op de Anti-Atlas en minerale woestijn met verschillende kleuren. Agdz ligt aan de oude karavaanroute
naar Timbouktou. In de omgeving dadelpalmen, amandel-, sinaasappel- , granaatappel- en olijfbomen.
En een van de meest spectaculaire ksar van het land staat vlakbij. Zin om je onder te dompelen in iets
typisch Arabisch? Ga hier dan voor een bad naar de hammam en naar de donderdagse souk. Waar je
ook de bevolking van de dorpen uit de streek ontmoet. Proef vooral ook van de vele geurende tajines en
couscous.

Reis Parijs-Dakar

Aflevering : West Afrika -sur le chemin de Dakar
Dakar, hoofdstad van Senegal en wereldberoemd van de rally Parijs-Dakar, was vroeger slechts een
vissersdorp. Totdat de Fransen er een oogje op kregen. Het ligt op het meest westelijke puntje van
Afrika. In de stad een modern centrum met kantoren, maar ook een ouder Afrikaans deel “La
Médina”. Die vind je rond de Grande Mosquée. In deze wijk moet je beslist naar de authentieke
markt, Marché de Tilène. Daar zijn ook waarzegsters en worden toverdrankjes, bezweringsamuletten
en gris gris verkocht. Die laatsten zijn een soort voodoo amuletten, waarvan veel West- Afrikanen
geloven dat die de drager ervan beschermt tegen kwaad of juist geluk brengt. En als klap op de
vuurpijl gebruikt men het hier ook als anticonceptie-middel. In het modernere centrum zijn nog 2
grote markten en het interessante IFAN museum, het Musée d’Art Africain de Dakar. Hier zie je o.a.
voorouderbeelden, maskers, initiatievoorwerpen, koninklijke gewaden, muziekinstrumenten, maar
ook hedendaagse kunst uit heel West Afrika.
Voor de kust ligt het eiland Île de Gorée.
Achtereenvolgens was dit vanaf de 15e eeuw in bezit genomen door Portugezen, Hollanders,
Fransen en de Britten. In 1815 werd het Frans. Dit eiland vertegenwoordigt een uiterst zwarte
bladzijde uit de geschiedenis: hiervandaan werden vroeger de Afrikaanse slaven naar Amerika
verscheept. Op Gorée staan er nog veel historische gebouwen. Pakhuizen, gevangenis voor de
vroegere slaven en een fort. Met een veerboot kom je er, maar er is geen gemotoriseerd verkeer
mogelijk.
In de omgeving ligt het roze gekleurde zoutmeer Lac Retba. Dit was ook het voormalig
eindpunt van de befaamde rally. De bevolking heeft hier een traditionele wijze van zoutwinning. Vanaf
platbodems scheppen ze het zout uit het meer en brengen het naar de oever, waar elke familie een
eigen zouthoop heeft met bovenop hun initialen.
En een middagje naar het strand? Ook dat kan: ten
oosten van Dakar liggen bewaakte stranden. Of een kijkje nemen op een kleurrijke vismarkt? Ga dan
het eind van de middag naar het vissersdorp Soumbédioune. De vissers glijden dan het strand op
met hun pirogues en verse vis.
Volgende week : aflevering over West Afrikaanse muziek en muziekfestivals in Senegal.

Oezbekistan en de karavanen van de zĳderoute.
Zĳde, zand en zaken.

Tĳdens de reis van ShakariaReizen door Oezbekistan gaat u ook genieten van de prachtige steden Samarkand, Buchara en Khiva. Deze steden vervulden een belangrĳke rol langs de Zĳderoute tussen China en het westen. Kamelenkaravanen met handelaren hadden al enorme afstanden afgelegd als ze in Oezbekistan aankwamen. Om toch maar even stil te staan wat dat betekende in die tĳd met alleen de paarden, kamelen, yaks en de benen als vervoermiddel. De meeste karavanen vertrokken uit Xi’an in China en de 1700 km naar Dunhuang legden ze vaak per paard af. Ze deden daar meestal 30 dagen over. In Dunhuang werden de paarden geruild voor kamelen , want hier begon de beruchte tocht door de Taklamakanwoestĳn. Dat was ruim 2000 km. naar Kashgar. Een reis van ruim 60 dagen! Na Kashgar volgden het Tian Shangebergte en de Pamirs. Met yaks ging het daarom verder richting Tashkent en Samarkand. Dat traject door de bergen nam vaak minstens 42 dagen in beslag. Althans met goede weersomstandigheden, maar dat was in deze gebergten vaak niet zo. Als je dan verder moest, de woestĳnen weer in, waren de yaks inmiddels alweer omgeruild voor kamelen. Vanaf Samarkand naar Khiva via Buchara waren ook 5 dagmarsen door de Kyzlkum woestĳn. Khiva was de laatste stad voordat je in ruim 50 dagen verder ging door de grote woestĳnen in Turkmenistan en Perzië naar het Midden Oosten. Naar Istanboel was dat nog eens ruim 80 dagen. Vanuit Syrië en Turkĳe ging het dan verder over zee naar Rome. Zo’n totale reis, inclusief de rust-en handelsdagen in de steden, duurde al snel een jaar! Onderweg rustten reizigers en dieren veilig uit in de karavanserais. Die stonden er zo’n beetje om de 30 km. De Parthen uit Perzië bouwden de karavanserais, naar model van beveiligde forten met een omwalling en één bewaakte toegangspoort. Om zo de reizigers, de handelswaar en de lastdieren te beschermen. Ook boeddhistische kloosters werden stop- en schuilplaatsen voor de karavanen. In China was het procédé van de zĳde ontdekt. Dit werd lang als strikt Chinees geheim bewaard. Pas veel later is het proces de grenzen over gesmokkeld. Samen met zĳderupsen, cocons, moerbeiblaadjes en moerbeizaden. Dit was het begin van de Zĳderoute. In het westen waren ze dol op de zĳde en de Chinezen ontdekten in de Ferganavallei de fantastische, sterke Ferganapaarden. Die werden geruild voor de zĳde. De Chinezen ruilden zelfs soms 40 balen zĳde voor 1 paard. Later gingen er ook juwelen, parels, specerĳen, lapis lazuli en zelfs leeuwen en struisvogels mee naar het westen. Maar er was ook een duistere kant : slaven. En de Romeinen exporteerden o.a. wĳn, glas, amber, papyrus,wol, brons en asbest naar het oosten. Niet allen goederen werden verspreid langs de Zĳderoute. Ook nieuwe religies. Zoals het boeddhisme, hindoeïsme, islam en zoroastrisme.
Onderweg stonden de karavanen aan veel gevaren en ontberingen bloot. In de woestĳn kon men verdwalen of door zandstormen worden overvallen en er waren bandieten die de handelaren beroofden en vermoordden. Mede daardoor kwamen er militaire wachtposten en grenscontrôles. In paspoorten stond niet alleen je signalement, maar ook hoeveel dieren er met je meeliepen. In China werd voor de meeste beveiliging gezorgd, de karavanen werden hier begeleid. De vroegere Oezbeken en Tadzjieken (de Sogdiërs)waren tussen de 4e en 8e eeuw zeer bedreven en welvaren handelaars. Zĳ waren de belangrĳkste tussenpersonen bĳ de handel tussen China en Samarkand. Zoroastrisch was hun religie. Ze stonden erom bekend dat ze zeer verdraagzaam waren naar andere religies toe. In die tĳd is Buchara meer dan 1000 jaar een van de heiligste steden in Centraal Azië geweest. Het was een van de belangrĳkere stops op de route. Het had destĳds 300.000 inwoners, voor die periode een metropool. Op elke vierkante meter werd handel gedreven. Er waren veel wisselaars. Pas in de 19e eeuw trad langzaam het verval in. Nog altĳd is hier een grote bazaar temidden van een schitterend doolhof aan steegjes, medresses, pleintjes, turkooise koepels, minaretten,moskeeën , theehuizen en karavanserais.

Onze zijderoute per trein naar Oezbekistan

Zie daarvoor op de pagina " Over de reizen "

Deel 6; de Iraanse dichter Hafiz

Volgende week het laatste deel en dan met zijn allen de valies pakken.

Zie onder de knop voor meer informatie en twee andere gedichten van hem

Zoeken
Als ’t zoeken over is, als er gevonden is is ’t zoeken begonnen
Elke flard van leven onthult ondoorgrondelijke mysterie
Een glimlach op straat in een dans als een ochtendgroet versmelt geluk Onvoorspelbare verhalen onthullen angst betrokkenheid en altijd liefde
Zoek vind zoek minnaars
Zoals de wind langs openingen streelt vaak heb ik tegen de stroom in gezwommen doof voor zuivere klanken
Hafiz

Deel 5 Kukeri: eeuwenoud ritueel feest in Bulgarije.

Gedurende onze reis door Bulgarĳe zult u kennis maken met de plaatselĳke rĳke folklore -traditie. Volksdans, klederdracht, muziek en rituelen zĳn belangrĳk in het leven van de Bulgaar. Zo is dat ook met Kukeri, het meest opmerkelĳke volksfestival in Bulgarĳe. We gaan even terug in de tĳd: rond 2000 jaar BC. De Thraciërs vierden het Kukeri-feest al. Ze woonden in Zuid Rusland, Bulgarĳe, Roemenië en Griekenland. Kuker was hun god van de vruchtbaarheid. De Thraciërs gebruikten de huiden van geofferde geiten om angstaanjagende kostuums te maken voor het feest. Immers ze wilden de kwade geesten bang maken en wegjagen. En het goede verwelkomen, om de dorpen te verzekeren van een goede oogst, vruchtbaarheid en voorspoed. Kukeri is door al de eeuwen heen blĳven bestaan. Maar het communistische regime verbood het feest. Uiteindelĳk overleefde deze traditie het communisme met glans. Het wordt inmiddels weer volop gevierd! In vele steden en dorpen. Het is een vruchtbaarheidsritueel met een sterke invloed van animistische Pagan rituelen. Dat is het geloof dat alles en iedereen een ziel heeft, de bomen, de dieren, stenen , rivieren enz. De voorpret voor Kukeri neemt wel een jaar in beslag. Kostuums en maskers voor de Kukeri’s maken de mensen zelf. Het zĳn vaak zeer opvallende en angstaanjagende dierenkostuums , gemaakt van vachten, haren en veren, versierd met kralen, vele linten, klimop, bloemen en basilicum. De maskers zĳn meestal van hout gemaakt. En versierd met dierentanden, hoorns van geiten, rammen of herten, vachten en kralen. Ze lĳken beslist op monsters.

Rond Nieuwjaar en voor de vastentĳd is het zover. Dan trekken de mannen en de jongens de kostuums aan, zetten de maskers op en binden rond hun middel een riem met veel grote koperen of bronzen bellen, die wel tot 100 kilo kunnen wegen. Al generaties gaan de bellen mee. In het donker kan “de zon hen niet pakken “ en daarom gaan de Kukeri’s ’s avonds of ’s nachts gezamenlĳk het dorp in. Door de straten heen en de huizen binnen. Met fakkels en stokken en muzikanten. De bellen maken ﬂink lawaai tĳdens het springen. De “ boze geesten” en de koude winter worden zo verjaagd, en ze brengen zegeningen bĳ de huizen van de mensen. Daarna verzamelen ze zich in de ochtend op het dorpsplein en beginnen de rituele volksdansen. Spectaculair is dat. De kukeri’s dansen om een vuur. Er zĳn vrouwen- en mannendansen. Naast de kukeri’s ook in kleurige klederdrachten. Versierd met veel gekleurde linten en bloemen in het haar. Mannen met vlaggen en stokken met bosjes basilicum eraan. Zang en life muziek, Turks beinvloed met bekkens, doedelzakken, trom, kaval( een soort herdersﬂuit) de gadulka, een soort viool en de tambura, een soort gitaar. Het is een vrolĳk feest. Zelfs de oosters-orthodoxe pope danst vaak mee. Na het verjagen van de slechte geesten, wordt de lente ingeluid. En wordt gezondheid, geluk en een goede oogst welkom geheten. Er zĳn ook dansen zonder muziek, waarbĳ je alleen het ritmisch en opzwepende geluid van de bellen hoort. Er worden ook kleine humoristische stukken volkstheater opgevoerd, waarbĳ ook Kuker wordt uitgebeeld. Hĳ heeft een gordel om met een grote houten fallus. Tĳdens het ritueel worden handelingen uitgelegd, waaronder ook de seksuele daad, zwangerschap en bevalling als metafoor voor vruchtbaarheid. De theaterstukken gaan eveneens over zaaien en oogsten. De laatste jaren nemen meisjes en vrouwen steeds meer deel aan de rituelen. In Pernik, op ongeveer 50 km. van Soﬁa, wordt eind januari/begin februari van elk jaar 3 dagen lang een heel groots Kukeri festival gevierd. Met 5000 Kukeri’s en bezoekers uit de hele Balkan. Buiten dit feest om zĳn er in juni feesten, zoals het sterk folkloristische Rozenfestival. En begin juni in zuidoost Bulgarĳe het Thracische vuurloopritueel Nestinarstvo. Op 6 mei is het St. Jorisdag, waar lammeren genuttigd worden met een krans van geraniums rond de kop.

Reizen in je hoofd deel 4 - Noord Albanië: eeuwenoude tradities en ruige pieken in de Nationale Parken Theth en Valbonë

Beide reizen naar Albanië van ShakariaReizen brengen u naar de Albanese Alpen. Dit afgelegen bergmassief is onderdeel van de Dinarische Alpen. Met bĳna 2700 meter hoogte torent de Maja e Jezercës uit boven dit toch al hoogste gebergte van de Balkan.

Een karstgebergte van kalksteen, rotsig en ruig. Messcherpe pieken. Wonderschoon en ongerept.

Fauna en ﬂora zĳn in de Albanese Alpen het meest gevarieerd van de Dinarische Alpen. De Albanese Alpen is een van de meest afgelegen en onbedorven berggebieden in Europa. Een deel van het weggetje naar Theth is op veel plekken slechts 3 mtr. breed, met diepe kuilen, grind en rotsachtig. Met steile afgronden en de pas van Thorë. Zelf rĳden kun je hier beter niet doen. Menig automobilist durft niet verder. Lokale chauffeurs kennen de weg goed en zĳn er aan gewend. De Nationale Parken Theth en Valbonë zĳn beschermde gebieden. Hier geen bergliften of grote hotels. In het al heel oude dorpje Theth kunnen reizigers logeren in kleinschalige, vaak eenvoudige guesthouses en homestays. Je reist als het ware terug in de tĳd. De bewoners zĳn er meestal nog geheel zelfvoorzienend. En werken bĳna niet met machines, maar vooral met paarden op het land. Ze verbouwen hun eigen groente en fruit, hebben één of meerdere koeien, kippen, schapen en een veld mais voor het veevoedsel. Ze houden bĳen voor de honing. Dat is ook bĳ vele homestays of guesthouses het geval. Je krĳgt er vaak kakelvers en biologisch voedsel. Winkels zie je in dit gebied amper. In Theth is slechts een heel klein winkeltje. Geld pinnen? Dat kan hier niet. Het is hier ver van de moderne, jachtige wereld. De smalle voetpaden in deze ruige natuur deel je met lokale bewoners en met hun ezels en bergpaarden. Maar ook met herders die hun schaapskuddes hoeden. Je kunt hier schitterende wandelingen maken naar kloven, watervallen en over bergpassen. De weergaloos mooie dagtrekking naar Valbonë, dwars door het Nationaal Park kunt u via ons als extra module maken. Bagage kan dan worden vervoerd met een bergpaard en zĳn eigenaar die dan tevens als gids dient.

De lokale bewoners leven hier al eeuwenlang zo. Brits reizigster Edith Durham, de uit Canada afkomstige Robert Elsie en A. den Doolaard in zĳn “Herberg met het hoeﬁjzer” schreven er al over. Hadden veel passie voor deze streek en hun bergbewoners. Ze waren niet alleen geboeid door het prachtige landschap en de plaats, maar ook door de diep ingesleten en traditionele cultuur die al eeuwen lang van generatie op generatie werd doorgegeven. De kennis, de rĳkdom van mooie legendes, muziek, dans en klederdracht, maar ook de last. Het leven heeft ook een rauw randje in deze schone natuur.

De Kanun.

Al sinds de tĳd van de clans in een ver verleden. In Theth staat nog een overblĳfsel van deze eerwraak-traditie. De Kulla Ngujimit, een versterkte insluittoren. Vroeger stonden er in elk bergdorp zulke torens. Het waren een soort hoge smalle huizen met 3 verdiepingen en meestal zonder ramen. Ze dienden als schuilplaats indien er een familie potentieel doelwit was van bloedwraak. Oftewel de vergelding van onrecht of geschonden eer. Deze traditie vindt zĳn bron in de Kanun, een verzameling middeleeuwse wetten uit de tĳd van de clans. De eer van de eigen familie of clan staat in de Kanun boven alles. Is de eer geschonden, dan is er maar één manier van wraak: er moet bloed vloeien. Meestal tot de dood erop volgt. Vaak gaat het om conﬂicten over het bezit of gebruik van grond, overspel of soms alleen om een belediging. Alle mannelĳke gezins- of familieleden kunnen dan echter het slachtoffer worden. De schuld wordt als een soort collectieve verantwoordelĳkheid van alle mannelĳke familieleden gezien. Alle mannelĳke familieleden verborgen zich dan ook in de Kulla. Ook jongens vanaf 5 jaar. Dat kon weken duren en soms zelfs nog veel langer. De vrouwen deden in zo’n tĳd het werk. Er werden ook wel pogingen tot bemiddeling gedaan om het conﬂict te beeïndigen. Enver Hoxha met zĳn stalinisme maakte tĳdelĳk een einde aan deze praktĳken . Maar na de val van het communisme laaide de traditie weer op. Heel oude rekeningen werden vereffend. Er smeulden in 1995 zo’n 2000 vetes in dit berggebied. In het berggebied tegen Montenegro aan konden daarom 36 families hun huis niet uit. Vanuit Skhodër is er tegenwoordig wel een ofﬁcieel verzoeningscomité dat meer en meer bemiddelt tussen de beide families. Ook in landen of gebieden als b.v. Corsica, Sicilië, Montenegro, Servië en Turkĳe komen nog wel vormen van eerwraak voor. En ja, in het Nederland van de 15e en 16e eeuw kwamen dergelĳke veten met private vergelding voor in alle lagen van de bevolking, tot aan koningshuizen toe!

De bergbewoners van Noord Albanië zĳn over het algemeen vriendelĳke, behulpzame en zeer gastvrĳe mensen. Ze zouden desnoods hun bed aan je afstaan. U kunt er gerust naar toe gaan, het blĳven veten tussen families. Benader de lokale bevolking gewoon respectvol, net zoals u elders ook zou doen. Dan heb je hier beslist een onvergetelĳk verblĳf!

Reizen door de woestijn

Woestijnen integreren ons. De stilte, de ruimte, de leegte, de kleuren, de sterrenhemels en het gevoel een te zijn met de kosmos. Woestijnen alleen zandbakken? Zeker niet. Er is een grote verscheidenheid in woestijnen. Tijdens onze reis door Iran kun je dat zelf gaan ervaren. In twee heel verschillende woestijnen. In midden Iran een woestijn met zandduinen oases en oude lemen woestijnstadjes. En dan de andere. In het zuidoosten van Iran ligt de Dasht-e Lut. Maar liefst 52.000 vierkante kilometer groot. Binnen deze woestijn is er een grote variatie aan landschappen. In het oosten zijn zoutvlaktes, in het zuidoosten hoge zandduinen tot zelfs 300 meter hoogte, verder de Gandom Beryan, een plateau van zwarte lava en in het centrale deel ligt de Kuh-e Shahdad, ook wel de Kalutwoestijn genoemd. Met deze laatste is iets bijzonders aan de hand. Het is zeker ook niet voor niets dat dit deel van de Dasht-e Lut woestijn op de Werelderfgoedlijst van Unesco is toegevoegd. Dat is te danken aan het hier aanwezige grootste yardanggebied ter wereld. Bovendien een van de meest spectaculaire yardanggebieden. Het zijn indrukwekkende grillig rotsachtige formaties waar het gebied vol mee staat. Sommige kaluts zijn maar liefst 150 meter hoog. In een gebied van 80x150 kilometer staan ze in allerlei kleurschakeringen en vormen te pronken. Ongeveer 5000 jaar geleden werden ze gevormd en dit proces is nog steeds gaande. Ze zijn ontstaan doordat harde winden de tussenliggende dalen uitschuurden. Tussen juni en oktober wordt deze Kuh-e Shadad woestijn geteisterd door sterke winden die sedimenten, zoals zand en steentjes, transporteren en op kolossale schaal sterke erosie veroorzaken. De winden waaien ook vaak vanuit een bepaalde hoek, waardoor dit geologische proces nog eens versterkt wordt. En niet moeilijk te raden: gedurende de zomer moet je hier niet komen. Niet alleen de sterke winden maken het reizen in deze woestijn dan bijzonder onaangenaam. De temperatuur loopt dan ook ﬂink op. De Dasht-e Lut is een van de heetste woestijnen ter wereld. Het kan hier dan rond de 60 graden C. worden! De temperaturen in het vroegere voorjaar en vanaf oktober zijn al veel geschikter en ook de wind is dan uitgeraast. Het is bijzonder spectaculair om dwars door deze Kalutwoestijn te rijden. Wel met een gids doen. Tijdens onze reis is er ook een overnachting in deze woestijn. In een homestay of guesthouse. Dus volop genieten van de schitterende kleuren tijdens de zonsopkomst en -ondergang. De woestijnnacht beleven. De stilte. De ongelooﬂijke sterrenhemel. Magisch en duizelingwekkend.

Zo gaat een van onze reizen per trein naar Roemenië. De trein volgt dezelfde route als de vroegere Oriënt-Express. Na een verblijf in Boedapest en Boekarest, bezoek je het prachtige berggebied van Bucegi National Park. Dat is goed bereikbaar vanuit het stadje Sinaia. Schitterend om hier te wandelen op 2000 meter hoogte. Sinaia is vooral bekend om het kasteel van Peles, de vroegere zomerresidentie van Carol I , de 1e koning van Roemenië. Maar dit stadje herbergt nog meer. Het mooie station vertelt zijn verhaal . Immers, hier stopte de Orient Express bijna 100 jaar lang. Deze beroemde trein van de Belgische Compagnie Internationale des Wagons-Lits bracht reizigers van Parijs naar Constantinopel, het Istanbul van nu. Nog een heel andere verrassing wacht ons in Sinaia. Hier woonde een virtuoos violist, pianist en componist. Niemand minder dan George Enescu. Voor de klassieke muziek liefhebbers onder u: in zijn vroegere woonhuis is nu het Enescu Memorial Museum gevestigd. Je krijgt er een kijkje in het leven en de persoon van Enescu. Er worden soms ook concerten gegeven. George Enescu werd geboren in een dorp in Noord Roemenië. Voor zijn geboorte stierven er 7 kinderen in het gezin. Al jong bleek hij muzikaal begaafd . Hij schreef zijn 1e compositie al op 5 jarige leeftijd. En op zijn 7e jaar ging hij met zijn vader naar Wenen . Wegens geldgebrek moest dat vooral lopend. Georges studeerde daar aan het Conservatorium en slaagde cum laude. Hij leerde er Strauss en Brahms kennen. Brahms had veel bewondering voor de jonge componist. Later ging hij naar Parijs, studeerde bij Massenet en Fauré en raakte bevriend met Ravel. Zijn 2e sonate voor piano en viool in F minor, Op. 6 componeerde hij als 16 jarige jongen. Hij verbleef lange tijd in Parijs. Toch keerde hij als George Enescu terug naar zijn vaderland en ontwikkelde zich tot viool virtuoos. In zijn composities integreerde hij de klassieke muziek met de tradities van de Roemeense muziek. Zo kwamen zijn Poème Roumain, de Rapsodia Romana en veel andere orkestwerken en kamermuziek tot stand. Zijn allergrootste werk is de opera Oedipe. Alhoewel hij in Parijs en Wenen in de hoogste kringen verbleef, bleef Georges een bescheiden man, die zelfs op een viool zonder klankkast oefende om helemaal niemand tot last te zijn. Hij voelde zich solidair met het mooie en pure in elk mens, waardoor hij zich thuis voelde tussen zowel de beroemdheden van de klassieke muziek als tussen de ﬁdelspelers in de Roemeense dorpen. In 1946 vluchtte hij voor het communisme uit Roemenië naar de Verenigde Staten. Hij zou nooit meer terugkeren in zijn geliefde Roemenië. George stierf in 1955 in Parijs.
De Roemenen zijn supertrots op hem. Elk jaar in september wordt er in Boekarest nog een Enescu muziekfestival gehouden.